Emma van Zalinge en Ineke Kraus waren twee van de ruim 3000 vrijwilligers die samen Gay Games Amsterdam 1998 organiseerden. 25 jaar later blijven zij actief. Ineke nam in 2014 het initiatief voor Roze Stadsdorp Amsterdam dat inmiddels ruim 1000 leden telt.
Coverfoto: Links: Emma van Zalinge, rechts: Ineke Kraus. Foto door MacSiers Imaging
Voor het storytellingproject van Movisie legde Paul van Yperen hun ervaringen vast. Hieronder een fragment, plus foto’s van Marian Bakker van toen en een foto van MacSiers van nu.
Hoe hebben jullie de week zelf ervaren?
Emma: ‘Fantastisch. We waren een jaar eerder naar een damestennistoernooi in New Orleans geweest. Daar hadden we tegen allerlei vrouwen gezegd: “Jullie komen toch wel?” En ze zijn allemaal gekomen. Dus op een van de eerste dagen hebben we een borrel georganiseerd voor al die vrouwen.’
Ineke: ‘Er kwam ook een aantal Amerikaanse vriendinnen van ons en die hadden ook weer mensen meegenomen. Hartstikke leuk.’
Emma: ‘Ook allerlei familieleden kwamen die week gezellig langs. Het was gewoon één groot feest. De eerste dag werkten we bij de persaccreditatie in het stadhuis. Verder moesten we tennissen. We hadden een heel programma op de muur hangen. Op die dag moesten we ’s ochtends daarheen en die dag… Dat hebben we niet allemaal kunnen doen, maar het was één grote feestweek.’
Ineke: ‘Op de laatste dag zijn we met vriendinnen naar de marathon geweest. Daar moesten we al om zes uur heen om afzettapes langs de weg te spannen. Van die speciale geel roze Gay Gamestape – er was zoveel oog voor detail. Als je een tram instapte zaten er zes, zeven mensen met de accreditatiekaart om hun nek. En dan was het van: hé, hoi! Met die kaart mocht je gratis met de tram. En dan kwam je in het Friendship Village op het plein voor het Stadhuis. Dat was hartstikke leuk.’
Emma: ‘In de interviews op de herinneringssite noemt iedereen dat unieke gevoel dat je in de meerderheid bent, alsof de stad van jou is. Die mensen, en ook wij, hebben dat gevoel later nooit meer gehad. Dat je gewoon er kon zijn en dat de wereld van jou was.’
Ineke: ‘Het is toch eigenlijk verbijsterend hoeveel mensen zeggen dat het de mooiste week van hun leven was. Dat is eigenlijk toch raar. Het is natuurlijk fantastisch, maar ook raar.’
Emma: ‘Dat komt omdat je in de regel toch wat terughoudend bent, dat je een stukje van jezelf niet meteen laat zien. In die week was dat vanzelfsprekend. Dat heb ik nu nog wel een beetje bij Smashing Pink: een familiegevoel, dat je kunt zijn wie je bent. Het zijn net gewone mensen, de een is een hufter en de ander heel lief, maar over dat ene hoef je het niet te hebben, dat is er gewoon.’
Ineke: ‘Vier jaar later gingen we vol van de Gay Games naar Sydney, maar dat werd zo’n deceptie. Daar was het heel anders. Er was een klein parkje en een straat met Gay Games, maar dat gevoel dat je in Amsterdam had was daar helemaal niet. Dat was zo jammer.’
