Gay Gamesmascotte Frau Antje

Vanaf de jaren zestig maakte Frau Antje in klederdracht reclame voor de Nederlandse Zuivelindustrie in Duitsland. Gay Games Amsterdam 1998 had een geheel eigen versie als mascotte. De man achter Frau Antje was Maxim Bezembinder.

Coverfoto: Fotoboek bij het bid om de 
Gay Games naar Amsterdam te halen.
(1993) Rechts: Frau Antje (Maxim Bezembinder).
Fotograaf: Jan-Carel Warffemius.

Ik kom alleen maar even kijken…

Maxim: ‘Die week logeerde ik bij Kees Ruyter. Elke ochtend werd ik opgehaald. Dan zat ik al in de make-up, in die jurk met klompen aan mijn voeten en dan werd ik van hot naar her en van her naar hot gereden.

‘Zo moest ik in het Concertgebouw bij een festival even acte de présence geven. Ik werd als een soort Beatrix ontvangen, schud wat leuke mensen een handje, kusje, kusje, een deur gaat open en ik blijk bovenaan de dirigententrap te staan. De zaal dacht: het gaat beginnen! Terwijl ik kleintjes in mezelf piepte: ik kom alleen even kijken hoor…

‘Maar, ik ben zwaaiend op mijn klompen de trap afgelopen, heb iedereen een hand gegeven en ben lekker gaan zitten. Ik was totaal niet voorbereid toen ik die deur werd doorgeduwd, maar ik dacht: natuurlijk jongens, ik loop die trap wel af. En ik kreeg een staande ovatie, terwijl ik niets had gedaan!’

Tekst loopt door onder de afbeelding

De weg ernaartoe

‘De Gay Games week zelf was een hele vermoeiende, intensieve, maar fantastische week die ik nooit meer zo zal meemaken, maar de leukste periode was de vijf jaar daarvoor. Het ernaartoe leven, want daarna was het ook helemaal voorbij.

‘De laatste keer dat ik het kostuum aan heb gehad was op 8 augustus 1998. Daarna nooit meer. Het was klaar. Zo groots.’

Een gevoel van warmte en liefde

‘Ik ben er het meest trots op dat we aan de wereld hebben laten zien dat je gewoon jezelf kan zijn. Dat iedereen die er was – alle Nederlanders maar vooral ook die buitenlanders uit Afrikaanse of Aziatische landen – zag dat je jezelf kon zijn en dat het goed was om jezelf te zijn.

‘Je hoeft je nergens voor te schamen. Je kan met degene van wie je houdt hand in hand over straat lopen en je veilig voelen. Dat gevoel, een gevoel van warmte en liefde, heb ik als ik aan die week terugdenk.

‘Het was voor heel veel buitenlanders een eyeopener, want dat kon nergens ter wereld. De vraag is natuurlijk wel: kan dat in Nederland nu nog, 25 jaar later? Maar in die week kon het. Wij waren even de stad. De stad was van ons, veilig en vertrouwd. Dat is een mooie herinnering.’