Ruth Gursky was de winnaar van de grote prijs van Gay Games: de Tom Waddell Award. The Federation of Gay Games kende haar deze prestigieuze prijs toe vanwege het binnen recordtijd opzetten van het op een na grootste deelnemersteam aan Gay Games Amsterdam 1998: Team New York.
Met hulp van lhbti+-organisaties en leden van gay sportclubs lukte het haar geld bij elkaar te krijgen en een grote groep New Yorkse sporters warm te maken om naar Amsterdam te gaan.
Coverfoto: Ruth Gursky met een kleine versie van de Tom Waddell Cup
Eén grote regenboog
‘Het publiek was helemaal enthousiast toen we bij de openingsceremonie met ruim driehonderd mensen in onze T-shirts en uniformen met onze naam en logo erop de Amsterdam ArenA binnenliepen. En we hadden eigen speldjes, pins. Het onderling uitwisselen van die teamspeldjes is heel belangrijk bij de Gay Games. Iedereen wilde de pins van Team New York.
‘Amsterdam was één grote regenboog. Overal in de smalle straatjes zag je die Gay Gamesvlaggen. En ik herinner me dat geweldige plein, de Dam, met al die optredens. Overal zag je lhbti+’ers, iedereen droeg zijn of haar deelnemerskaart aan een koord. We wisten heg noch steg in Amsterdam en niemand kon jullie straatnamen uitspreken, dus we lieten gewoon een ticket zien van waar we naartoe moesten. Iedereen was zo hulpvaardig en vriendelijk. Ik herinner me ook de grachtenparade met al die drag queens op die boten. Alles was zo over de top!’
Tekst loopt door onder afbeelding
Ik ben toch geen atleet!
‘In Amsterdam deed ik aan twee sporten mee. Klimmen en de halve marathon. Welke problemen er ook in de wereld zijn, je kunt alleen maar denken aan waar je je handen plaatst, waar je voeten zijn, hoe je nog een stukje hoger op de muur komt en nóg een stukje. Je hangt aan touwen dus je valt echt niet zolang iemand die touwen maar goed vasthoudt.
‘Op de dag van de marathon was het erg warm en er was geen water meer voor de mensen achter in het peloton, dus ik toen heb ik maar iemand uit het publiek om zijn flesje water gevraagd. We liepen de historische Olympische route, maar eerlijk gezegd vond ik die niet fijn, want door die kasseien kon je makkelijk vallen en je enkel verzwikken.
‘In 1990 vroeg iemand me of ik mee wilde doen aan de Gay Games in Vancouver. Ik zei: “Ik ben toch geen atleet, ik ren voor de lol!” Ik had niet begrepen dat het bij Gay Games allemaal draait om inclusie. Iedereen kan meedoen: topatleten maar ook Ruth Gursky’s. Laat mij maar in de achterhoede lopen. Daar heb ik het meeste plezier. Ik geniet er enorm van om aan die toernooien mee te doen, mensen te ontmoeten en nieuwe steden te ontdekken.’
Lees meer over hoe het Ruth lukte om zo’n groot team op de been te brengen.