Er was veel belangstelling vanuit de media voor Gay Games 1998. Een van de betrokkenen van toen, Volkskrantverslaggever Weert Schenk vertelt aan zijn oud-collega Marc van den Broek hoe hij het evenement beleefde. ‘Aan mooie verhalen kwam ik helaas niet toe. Door de organisatorische rampspoed moest ik me beperken tot de zakelijke kant van het evenement.’
Bij de Volkskrant versloeg Weert in die tijd samen met collega Marc van den Broek het nieuws in Amsterdam. Marc werkte tijdens de Gay Games niet, omdat hij deelnemer was en daarnaast de marathon en de triatlon organiseerde. Zo kwamen de Gay Games op het bordje van Weert.
Coverfoto: The Weather Girls. Foto uit 8 Days of Friendship
Wat vond je van het evenement?
‘Ik wist absoluut niet wat ik kon verwachten. Voordat de Gay Games in Amsterdam kwamen, had ik er nog nooit van gehoord. Ik dacht dat het topsport was, maar dat bleek niet het geval. Iedereen kon aan de Spelen meedoen, ook hetero’s maar van die kant was de animo niet groot. Het bleek een gezellige manifestatie, meer bedoeld om mensen met elkaar te verbinden dan om prijzen weg te slepen.
‘Van de sport heb ik in die dagen weinig meegekregen. Mijn aandacht werd opgeëist door de organisatorische en financiële puinhoop die vlak voor aanvang van de Games aan de oppervlakte kwam. Het leek er zelfs enige tijd op dat de Spelen moesten worden afgelast. Op het nippertje wist het gemeentebestuur van Amsterdam dat te voorkomen met een overbruggingskrediet van vijf miljoen gulden. Dit voorkwam een blamage voor de stad.
‘Volgens mij hebben de meeste deelnemers niet veel van deze ellende gemerkt. In die dagen heerste er een prima sfeer in de stad. Er waren veel feesten. Ik denk dat de meeste deelnemers terugkijken op een geweldige tijd in Amsterdam.’
Waar schreef je over?
‘Als stadsverslaggever schreef ik over de pogingen om de Gay Games te redden. En dan moet je uitzoeken hoe de ellende was ontstaan, wie daarvoor verantwoordelijk is en wat voor figuur dat is. Zoals ik het me herinner had de directeur van de Spelen veel op eigen houtje gedaan en grote risico’s genomen. Vlak voor de openingsceremonie werd hij ontslagen. Voor de mensen die de organisatie halsoverkop overnamen, vielen elke dag nieuwe lijken uit de kast. Dat desondanks de Spelen zijn doorgegaan, was een prestatie van formaat. Dat is met name te danken aan Peter Segaar, bestuurslid van de stichting Gay Games en van beroep organisatieadviseur.
‘Voor mij was dat heel interessant om te volgen. En dankzij goede contacten met betrokkenen liep de Volkskrant voorop met het nieuws.’
Tekst loopt door onder afbeelding
Kun je je mooiste verhaal nog voor de geest halen?
‘Zo’n evenement vraagt om mooie reportages. Er is veel te beleven in de stad. Je kan mooie portretten maken van de deelnemers uit landen waar niet iedereen voor zijn seksuele geaardheid kan uitkomen. Hoe beleven zij het vrijgevochten Amsterdam?
Aan die mooie verhalen kwam ik helaas niet toe. Door de organisatorische rampspoed moest ik me beperken tot de zakelijke kant van het evenement.’
Kon je schrijven wat je wilde?
‘Ik kon doen wat ik wilde. De Gay Games zijn voor onze lezers zeker niet onopgemerkt gebleven. In de krant had ik het over de homospelen of over het evenement voor homo’s en lesbiennes. Dat zou tegenwoordig niet meer kunnen, vermoed ik. Die omschrijving zou als te beperkt worden ervaren, zeg maar te weinig “inclusief”.’
Je hebt een positief beeld van de Spelen?
‘Zeker. Ik word er bijna dagelijks aan herinnerd. Alle deelnemers ontvingen als herinnering een zware medaille. Ik kreeg er ook een. Collega Marc gaf me ook nog eens een gouden en een zilveren medaille. Dat vond ik fantastisch. Ik geloof dat er maar weinigen zijn, die er drie in huis hebben. Een mooie herinnering aan een bijzondere tijd.
‘De medailles hangen sinds 1998 aan de trapleuning thuis. Is wel apart, want bekers en medailles die ik heb gewonnen met wielrennen en schaatsen liggen ergens in een doos op zolder. En ik denk aan die tijd terug als ik het nummer It’s Raining Men van the Weather Girls hoor. De dames waren voor de openingsceremonie weer bij elkaar gekomen. Ik begreep toen pas waarom het een hit onder homo’s is.’
