Pascal van den Noort was in de Gay Gamesorganisatie als vrijwilliger verantwoordelijke voor sponsorwerving en hij regelde het Outreachprogramma waardoor honderden mensen uit arme landen deel konden nemen. Daarvoor werkte hij in de aidsbestrijding.
Coverfoto: Pascal van den Noort met vrijwilliger Loek Slierendrecht, foto Marian Bakker
Of ze mee mochten doen
‘Het was 1997 en ik dacht: wat zal ik eens gaan doen? Ik las over de Gay Games en toen kwam ik bij de tramhalte Marc Janssens tegen. Ik zei dat ik best wilde helpen. Ik heb veel in het buitenland gewerkt, kende overal mensen en wist hoe je dingen internationaal moest organiseren.
‘Wat ik fascinerend vond bij de sponsorwerving was dat al die sponsors naar ons toe kwamen met de vraag of ze mee mochten doen. In plaats van dat wij hen moesten smeken. Dat had ik daarvoor nog nooit meegemaakt. Samen met het sponsoringsbureau van Job van Doorn hebben we heel veel geld binnengehaald.’
Tekst loopt door onder afbeelding
Ik was bekaf
‘Ik zit al mijn hele leven lang in de homobeweging en denk altijd: Hoe kan het buitenland iets met wat wij aan het doen zijn? Mijn hoogtepunt was wat burgemeester Patijn in zijn toespraak zei en hoe enthousiast al die buitenlandse bezoekers daarover waren: “Als onze burgemeester dat eens zou doen!”
‘Dat vond ik fantastisch. Dat de Amsterdamse en landelijke autoriteiten zo lieten zien dat ze dit omhelsden. Verder heb ik min of meer zitten uitrusten. Ik was bekaf. We hadden echt veel gedaan in die weken en maanden daarvoor.’
Tekst loopt door onder afbeelding
Wilt u hier wel uitstappen?
‘Maar mijn meest emotionele moment heb ik beleefd met het Outreachproject. Ik wilde in de townships van Johannesburg een gay choir benaderen. Op het vliegveld stapte ik in een taxi en de chauffeur bracht me naar de meest gevaarlijke buurt van de stad. “Wilt u hier wel uitstappen?”, vroeg hij me.
‘Ik herinner me dat ik even later door een verlaten winkelcentrum liep en in de verte opeens gezang hoorde. Ik heb dat koor uitgenodigd en iedereen was enthousiast. Vervolgens heb ik alle formaliteiten geregeld en de tickets. Diezelfde dag ben ik weer teruggevlogen.
‘Maanden later, toen we druk bezig waren in Friendship Village was ik dat helemaal vergeten. Er moest zoveel gebeuren. Ineens zie ik een wat mal aandoende club met een heleboel jassen en tassen: het koor! En die gingen daar in de deuropening staan zingen. Nou, dat werd tranen met tuiten. Zo mooi.
‘Wat ik vaak tegen mensen zeg is: “De Gay Games waren het grootste evenement ooit in Amsterdam.” Nog steeds. Dat is mooi en goed en kunnen we claimen.’