Onze herinneringssite groeit en groeit met steeds meer herinneringen van Nederlandse organisatoren, deelnemers en bezoekers. Maar wat vonden de Amerikanen en andere buitenlanders eigenlijk van de eerste Games die buiten Noord-Amerika werden georganiseerd?
Coverfoto: Sara Waddell-Lewinstein en haar softbalteam winnen goud
‘In Amsterdam lag de rode loper uit voor de duizenden deelnemers. De openings- en sluitingsceremonie waren professionele producties, inclusief een liveoptreden van The Weather Girls!’, schrijft James Hahn op de site van The Federation of Gay Games.
In het kader van 40 jaar Gay Games kun je ook daar herinneringen lezen.
We vertaalden er een paar.
Tekst loopt door onder de afbeelding
Tom Waddell’s dochter
Een van de mensen die haar herinneringen deelt is de dochter van Gay Games-oprichter Tom Waddell, Jessica Waddell-Lewinstein: ‘Ik herinner ik me dat ik op de softbalvelden rondhing en mijn moeders team aanmoedigde toen ze voor goud gingen. Ook dat ik met mijn moeder op het podium stond tegenover duizenden mensen. Ik was pas 13, maar ik koesterde me in de energie van al die mensen. Het was prachtig. Er waren zoveel mensen, zoveel gezichten, zoveel culturen, zoveel steden en landen vertegenwoordigd. Het voelde alsof ik zwom in liefde.’
Derek Liecty: ‘Op Gay Games V in Amsterdam waren meer dan vijfenzeventig landen vertegenwoordigd. Dankzij het scholarship programme’(Outreachprogramma) waarvan ik verschillende jaren medevoorzitter was, konden mensen uit ondervertegenwoordigde landen de Spelen bijwonen, een stadion met duizenden homo’s en lesbiennes binnenlopen en tegen zichzelf zeggen: “Eindelijk weet ik dat ik niet alleen ben.”‘
Kate Rowe: ‘Tegen de tijd van Gay Games 1998 was ik in Australië begonnen met wielrennen en een stuk beter geworden. Het waren prachtige Spelen omdat Amsterdam klein genoeg was om het gevoel te hebben dat we de stad hadden overgenomen. Het feit dat we in Europa waren, gaf de Spelen een extra dimensie en ik won drie medailles. Ik ontmoette vrienden van vorige Spelen en maakte nieuwe.’
Tekst loopt door onder de afbeelding
Bowlen in korte broek
Eerdergenoemde James Hahn nam deel aan het bowlingtoernooi: ‘In een van de bowlingcentra, ongeveer 45 minuten buiten de stad, stond een Buick Special uit 1957. De bowlingorganisatoren kregen een lesje in flexibiliteit. Bij het eerste bowlingcentrum (van de drie) kregen we te horen dat je niet mocht bowlen als je een korte broek droeg. Ongeveer 40% van ons droeg een korte broek. Zij, en bijna alle anderen, dreigden weg te lopen als de onaangekondigde dresscode werd gehandhaafd. Gelukkig veranderden de organisatoren van gedachten en ging het evenement gewoon door.’
Tekst loopt door onder de afbeeldingen
Voorrecht
Emy Ritt: ‘Velen hebben het al geschreven: het bijwonen van de Amsterdamse Gay Games was een magische ervaring. Zoals de meeste deelnemers, vooral degenen die voor het eerst deelnamen, werden wij meegesleept door de geest van vriendschap en vrijheid toen het evenement met zijn meer dan 14.000 deelnemers de hele stad overnam.
‘Natuurlijk wisten wij, de deelnemers, op geen enkele manier dat achter de schermen de gemeente Amsterdam op grandioze wijze de financiering en middelen voor GGV ter beschikking had gesteld, nadat duidelijk was geworden dat de leden van het organiserende team, waarvan sommigen abrupt en voortijdig waren vertrokken, niet voor voldoende middelen hadden gezorgd.
‘Ik vermeld dit alleen om te benadrukken hoe goed GGV is uitgevoerd en hoe solidair de gemeente Amsterdam de hele week was, ondanks de onverwachte uitdagingen. Ook het uitstekende werk van de overige leden van de Amsterdamse organisatie verdient erkenning en applaus. In 2007 had ik het voorrecht de directeur Sport van Gay Games V te ontmoeten.’
Tekst loopt door onder de afbeelding
Dana International
Vanuit Sydney, Australië schrijft Richard Hogan: ‘Bij de openingsceremonie van Gay Games V was ik onder de indruk van het optreden van de transgender Israëlische popzangeres Dana International, die eerder dat jaar het Eurovisie Songfestival 1998 had gewonnen. Zij zette de toon voor wat een interessante week zou worden. Ik nam deel aan het volleybaltoernooi, en hoewel ons team geen enkele wedstrijd won, hadden we een geweldige tijd.
‘Elke ochtend voordat ik naar het toernooi ging, ontbeet ik in mijn hotel. De lokale Amsterdamse krant werd onder mijn deur geschoven, maar helaas kon ik hem niet lezen dus ik genoot alleen van de foto’s.
‘Aanvankelijk ging het over Amsterdam dat de wereld verwelkomde tijdens de Openingsceremonie, iedereen blij en gelukkig. Naarmate de week vorderde, begonnen de koppen er wat serieuzer uit te zien, dus vroeg ik de serveerster om een vertaling. Haar Engels was niet denderend; het enige wat ze kon zeggen was: “It’s not very good.”
‘Het duurde niet lang voor we allemaal wisten dat er ernstige financiële problemen waren die het evenement bedreigden. Gelukkig bundelden de lokale horecaondernemers en anderen (zowel hetero’s als homo’s) hun krachten om de Games tot een plezierig, succesvol en gedenkwaardig evenement te maken.
‘Ik bracht in die week veel tijd door met een Nederlandse vriend, die toen in New York woonde maar uit Amsterdam kwam. Op een avond na het diner liepen Johannes en ik langs de homobar waar hij vaak kwam toen hij twintig jaar geleden zijn coming out had. Hij was verbaasd daar mensen te zien omdat de bar al jaren gesloten was. Toen we binnenkwamen, bleek dat de bar alleen was heropend om de Gay Games te vieren.
‘Het was zo bijzonder toen hij zich bij een paar oude vrienden voegde om herinneringen aan hun jonge jaren op te halen. De bar was erg klein en omdat hij maar één avond open was, mochten de klanten maar één drankje nemen, zodat anderen naar binnen konden. Toen we vertrokken, stond er een lange rij Amsterdammers die niet konden wachten om hun oude café weer te bezoeken. Ik zal me die avond altijd herinneren als ik het motto van Gay Games V ‘Vriendschap’ zie.’
Tekst loopt door onder de afbeelding
Levensveranderende ervaring
De mooiste herinnering op de FGG-site komt uit Spanje, van Joan Miró, oprichter en eerste voorzitter van de lhbti+-sportclub in Barcelona, Panteres Grogues: ‘Gay Games Amsterdam 1998 was mijn eerste ervaring met een grootschalig toernooi en het was absoluut een levensveranderende ervaring op alle niveaus, persoonlijk en als activist voor lhbti+-rechten.
‘In die tijd was onze club al begonnen met enkele sportactiviteiten, maar nog niet officieel opgericht. Toch konden drie leden van ons voetbalteam het evenement bijwonen. De hele stad Amsterdam was betrokken bij wat er gebeurde tijdens die magische dagen in augustus. Alle grote pleinen in de binnenstad hadden een podium waar de lokale bevolking en de deelnemers aan de Gay Games elke avond samenkwamen om diversiteit, inclusie, cultuur en sport te vieren.
‘Dankzij Gay Games V in Amsterdam konden we contacten leggen, ervaringen uitwisselen en leren van meer ervaren mensen. Het gaf onze kleine groep de kracht om verder te gaan en slechts twee jaar later hebben we onze club officieel opgericht. Maar dat was het niet alleen, want het heeft op zoveel onverwachte manieren de toekomst van onze club beïnvloed.
‘De geweldige sfeer die we allemaal voelden tijdens die dagen bracht ons op het idee om een lhbti+-sportfestival te organiseren in Barcelona. Dat was de reden waarom we meedongen om de EuroGames 2008 in Barcelona te mogen organiseren. Het was de eerste keer dat een grootschalig lhbti+-sportevenement plaatsvond in Zuid-Europa en in een Spaanstalig land.’
