Lianne Postma was de moeder van de 3000 vrijwilligers die Gay Games Amsterdam 1998 telde. Wat zijn haar mooiste herinneringen?
Lianne: ‘In het laatste jaar voor de Games hadden we op elke sport- of cultuurlocatie een vrijwilligersborrel en dan hield ik een praatje. Thuis oefende ik om wat zinnigs te zeggen, met als vast item hoeveel vrijwilligers zich inmiddels hadden aangemeld.
‘Op een bepaald moment hadden we de 1000ste vrijwilliger, Esther van Eimeren, en dat vierden we op de Jaap Edenbaan. Er is nog ergens een foto van haar. Kees Ruyter had voor de gelegenheid een speciaal T-shirt ontworpen. Dat was heel bijzonder.’
Tekst loopt door onder de afbeelding
Vrijwillig, maar niet vrijblijvend
‘Ook een hoogtepunt waren de instructiemiddagen in het chique hoofdkantoor van Randstad, waar alle vrijwilligers bijeenkwamen. Daar gaf ik achter een katheder voor een zaal van 700 een presentatie over do’s en dont’s van het vrijwilliger-zijn tijdens het evenement. Met als slogan: “Vrijwillig, maar niet vrijblijvend”.
‘Mensen mochten vragen stellen en dan ging ik met een microfoon door de zaal. Ik ben opgeleid als theaterdocent en ik was dan in mijn element.’
Tekst loopt door onder de afbeelding
Matrozen zoeken bij de Gymnastrada
‘Bijzonder was dat ik samen met eventmanager Ruud Oosterhof naar de Gymnastrada ging om gymnasten te werven die bij de openings- en sluitingsceremonie in de Amsterdam ArenA als matrozen moesten dansen op het nummer It’s Raining Men van The Weather Girls. Ook dat waren vrijwilligers.’
Tekst loopt door onder de afbeelding
Als in een roes
‘Het evenement zelf is als in een roes voorbij gegaan. Heel raar. Alsof ik het niet ten volle heb kunnen ervaren. In die week heb ik maar heel weinig gezien, maar ik ben wel even naar het optreden van mijn vriendin Gerda in het Concertgebouw en naar het ballroomdansen geweest.
‘Ik was druk bezig in het crisiscentrum dat was ingericht in de foyer van de Stopera. Maar eigenlijk was Gay Games een aaneenschakeling van hoogtepunten. Al die vrijwilligers met hun enorme inzet waren mijn hoogtepunten!’
Dit zijn fragmenten uit ‘Door de Gay Games ontdekte ik mijn organisatietalent’, het ervaringsverhaal van Lianne Postma op de website van Movisie.
Coverfoto: De 1000ste vrijwilliger (foto: Lianne Postma)
Leuk om dit alles weer eens te lezen! Mijn vrouw en ik emigreerde in 1996 naar Djerba (Tunesië) en zij kwam naar de games als vrijwilliger.
Ik paste op onze 14 honden. We bleven er 10 jaar. We werden oma en ik kreeg na zo’n lange tijd heimwee. Na weer 10 jaar Amsterdam vertrokken we naar de Achterhoek om daar onze oude dag door te brengen. Na 3 jaar overleed zij plotseling. Sinds oktober ben ik weer terug in Amsterdam. Ik heb de Gay Games fotoboeken nog en twee Friendship medailles voor vrijwilligers. Ik sta ze graag aan jullie af.
Leuk om dit alles weer eens te lezen! Mijn vrouw en ik emigreerden in 1996 naar Djerba (Tunesië) en zij kwam naar de games als vrijwilliger.
Ik paste op onze 14 honden. We bleven er 10 jaar. We werden oma en ik kreeg na zo’n lange tijd heimwee. Na weer 10 jaar Amsterdam vertrokken we naar de Achterhoek om daar onze oude dag door te brengen. Na 3 jaar overleed zij plotseling. Sinds oktober ben ik weer terug in Amsterdam. Ik heb de Gay Games fotoboeken nog en twee Friendship medailles voor vrijwilligers. Ik sta ze graag aan jullie af.
Bedankt, Victoria! Mooi om je verhaal te lezen. Stuur me svp een mailtje. Dan nemen we contact met je op over de boeken en de medailles. Groet, Paul