Hans Perrée publiceerde onlangs in het zomernummer van Gay News zijn herinneringen aan Gay Games Amsterdam 1998. We mochten zijn tekst ook hier op de Herinneringssite delen. De foto’s zijn gemaakt door Erwin Cardol en Bert Cocu. Binnenkort publiceert Gay News ook een verslagje van Hans van de Gay Gamesreünie op 1 augustus.
‘In mijn actieve jaren als sporter roeide ik, hard. Eerst in de acht, later in de vier-met-stuurman. De sterren van de hemel. In die tijd ontdekte ik op enig moment dat ik verliefd was op een van mijn ploeggenoten. Het was 1976. Ik schrok niet van het feit dat ik verliefd werd op een jongen – al was dat voor het eerst – maar ik wist niet zo goed hoe ik hiermee om moest gaan. De jongen beantwoordde mijn gevoelens niet, hij keerde zich zelfs helemaal van mij af. Niet bepaald de gedroomde eerste ervaring. Schoorvoetend vertelde ik ‘het’ aan een paar heel goede vrienden, maar wel met de nadrukkelijke wens dat ze het voor zich zouden houden.’
Tekst loopt door onder afbeelding
‘Het wereldje van het roeien was mijn belangrijkste habitat, ik was voor mijn trainingen elke dag minstens één, en meestal twee keer op de Amsterdamse Bosbaan. Mijn hele leven draaide om het roeien, mijn studie sociale geografie was secundair. Buiten de Bosbaan liep ik inmiddels dagelijks met een roze driehoek op mijn kleding, zo ver was ik al.
‘Ergens in 1978, mijn roeicarrière ging als een speer, ik werd voor het eerst door de roeibond uitgezonden naar internationale wedstrijden, liet ik mijn roze driehoek op mijn T-shirt zitten toen ik naar de Bosbaan fietste. Met het lood in mijn schoenen, dat wel. Hoe zou de roeiwereld reageren? Ik hoopte dat ze de betekenis van het kleinood kenden, maar helaas, ik moest regelmatig schutterig uitleggen waar die driehoek voor stond. Maar verder waren de reacties nogal mild, op wat geroddel en hier en daar een lullige opmerking na (‘Voor die ploeg hoeven we niet bang te zijn, daar zit een flikker op slag’). Voor de uitzending naar het WK – het zal 1979 zijn geweest – vroeg het bestuur van de KNRB zich af of ze mij niet moesten verzoeken mijn driehoekje maar thuis te laten. Het kwam er het uiteindelijk niet van. Dat vonden ze toch te ver gaan.’
Tekst loopt door onder afbeelding
‘Toen ik in 1996 of 1997 hoorde dat de Gay Games naar Amsterdam zouden komen, twijfelde ik zeer aan het nut en de noodzaak van zo’n evenement. Ik was zelf – homoseksueel en al – tenslotte redelijk probleemloos door mijn sportcarrière, met drie deelnames aan de wereldkampioenschappen roeien en een redelijk gevulde prijzenkast, gerold. Dus wát nou, een apart toernooi voor homo’s en lesbo’s? Desondanks meldde ik mij na een oproep in Sek, het blad van het COC, bij John Avis om samen met hem de roeiwedstrijden van de Gay Games te gaan organiseren. Hij had het enthousiasme en ik de kennis van de roeiwereld.
‘Na anderhalf jaar voorbereidingen onder de bezielende begeleiding van Jip van Leeuwen was het in augustus 1998 dan zo ver. Na een lichte aarzeling kregen we de volledige medewerking van de Koninklijke Nederlandsche Roeibond, van veel Nederlandse roeiverenigingen (die boten beschikbaar stelden) en van een groot aantal fantastische vrijwilligers. Die medewerking maakte het mogelijk om volwaardige roeiwedstrijden te houden, volgens de internationale FISA-richtlijnen.
‘De Bosbaan lag vol geleende boten, er liepen 300 roeiers (en mensen die dachten dat ze konden roeien) rond, officials van de roeibond waren enthousiast. De sfeer was onbeschrijfelijk, ontroerend, ontspannen. Hoewel het niveau van de buitenlandse participanten vooraf moeilijk in te schatten was en de meeste deelnemers niet door hun bond konden worden ingeschreven (om de simpele reden dat homoseksualiteit in een groot aantal landen niet geaccepteerd of zelfs verboden was), ging de roeibond volledig akkoord met de opzet van de wedstrijden: iedereen moest zich kunnen inschrijven, ongeacht zijn of haar skills.
‘Dat leidde soms tot tenenkrommende maar ook hilarische situaties. De enthousiaste Texaan die zijn zojuist toegewezen skiff met de tere huid op het ruwe beton van de vlotten van de Bosbaan legde, hebben we toch maar even apart genomen. Toen bleek dat zijn enige roei-ervaring was dat hij in zijn ‘Lone Star State’ in de branding van de Golf van Mexico had gepeddeld, hebben we hem toch maar verboden te skiffen. Soms ontglipte iemand op wonderbaarlijke wijze aan onze aandacht: een zwaarlijvige dame uit de Verenigde Staten kwam na ruim 23 minuten over de finish na 2000 meter geploeter en gespetter, ‘normale’ eindtijd zou rond de acht minuten moeten liggen. De ranke skiff waarin zij roeide was duidelijk niet berekend op haar lichaamsomvang.
‘Ik rende als een gek rond, om nog last-minute dingen te regelen, gasten te ontvangen als Gay Games-voorzitter en VVD-Eerste Kamerlid Len Rempt, wethouder Pauline Krikke, ook al VVD en voorzien van bijbehorende parelketting, en directeur sport Jip van Leeuwen, terwijl ik zelf ook nog een paar gouden medailles bij elkaar moest roeien, in de acht en de twee-zonder-stuurman. Dus stond ik regelmatig in de bloedhitte met klotsende oksels – mijn roeipak onder mijn overhemd-met-stropdas-en-colbert al aan – hoogwaardigheidsbekleders uit te leggen wat er op het water gebeurde.
‘Er gingen allerlei geruchten over geflirt tussen die keurige kamprechters (scheidsrechters) van de roeibond en buitenlandse deelnemers. Deense roeiers paradeerden in hooggesneden roeibroekjes op pumps langs de gewijde boorden van de Bosbaan. Frau Antje (van wie ik nu pas weet dat hij Maxim Bezembinder heet) voorzag alles en iedereen die een medaille won van natte zoenen.’
Tekst loopt door onder afbeelding
‘Tegelijkertijd probeerde ik ook nog iets mee te maken van wat er in de rest van de stad gebeurde. Uiteraard de geweldige openings- en sluitingsceremonie in de Arena, maar ook alle reuring rond het stadhuis. En dat was minstens zo geweldig als wat zich op de Bosbaan afspeelde.
‘De stad was van ons. En geen Amsterdammer die daar bezwaar tegen maakte. De sfeer was geweldig. Je zoende mensen op straat zonder die anders altijd aanwezige alertheid. Liep hand in hand zonder achterom te kijken om te zien of dat wel kon. De hele stad ademde Gay Games. Mijn god, als ík het al zo verrukkelijk vond dat we eindelijk ongecompliceerd onszelf konden zijn, wat moest dat dan zijn voor homo’s en lesbo’s uit Bulgarije of Roemenië of andere landen waar je om heel wat minder al het cachot in ging?
‘Ik raakte mijn scepsis over het nut en de noodzaak van de Gay Games in die augustusweek razendsnel kwijt. Ja, híer ging het om, zo zou het altijd en overal moeten zijn. Dit begon de ideale wereld behoorlijk dicht te benaderen. Maar zolang die er nog niet is, moeten er vooral veel Gay Games en EuroGames worden gehouden. Dat heeft niks te maken met je terugtrekken in een lhbtiq+-bubbel, maar alles met zichtbaarheid en het tonen van trots en diversiteit. En daar wordt de wereld een stuk mooier van.’