Willemien Ruygrok zat in het bestuur van Gay Games Amsterdam 1998. Ze reageert op het verhaal van Arthur van Schendel en Peter Tordoir en stuurt haar persoonlijke herinneringen aan die voor bestuur, werkorganisatie en coördinatoren hectische week in augustus
Coverfoto: Willemien Ruygrok (foto Marian Bakker)
Ze pakte mijn mobiel af
‘Op enig moment was ik zooo moe dat ik naar de dokter ben gegaan, dat was Guusje, die samen met haar vrouw Lydia de sectie Special Needs coördineerde. Ik vroeg haar om wat peppillen.
‘Na een klein onderzoek zei ze: “Kom maar met me mee, dan gaan we naar de apotheek.” Maar….: ze zette me af voor het huis van mijn vriendin, pakte mijn mobiel af en zei dat ik me als ik uitgeslapen was pas weer mocht melden.
‘Uren later meldde ik me bij haar en bleek dat ze alle telefoontjes keurig had afgehandeld!’
Poedelnaakt
‘Op een ander moment lag ik bij een vriendin heerlijk in het bad om even bij te komen. De telefoon ging. Het was de firma die de aggregaten leverde. Ze meldden dat ze die dingen overal weg zouden halen, want het was duidelijk dat ze niet betaald zouden worden.
‘Ik heb – poedelnaakt in bad – de goede man ervan overtuigd dat we wél zouden en konden betalen. En dat hij me, als hij me nu in de ogen zou kunnen kijken, dat vast zou geloven. De aggregaten bleven staan….’
Een wereld van verschil
‘Voor mijzelf betekende die Gay Gamesweek veel stress. Én ik heb veel geleerd over aansprakelijkheid, surseance, faillissement en zo. Maar voor al die aanwezige lhbti+’ers was het een wereld van verschil.’
