De finale skiff

‘Die hele week was ongelooflijk. Het weer, de sfeer in de stad, in de meerderheid zijn – dat zijn dingen die waarschijnlijk iedereen zegt. Het was ongekend en is nooit meer teruggekomen. Bij de opening stonden heel veel mensen buiten te wachten, maar het was allemaal zo gemoedelijk, zo vreedzaam. Ik heb Amsterdam nooit zo meegemaakt, zo vriendelijk, opgewekt en positief.

‘De hetero’s waren ook opgetogen en goedgezind. Een moeder van een vriendin was vrijwilliger bij de inschrijving. Het was een hele nette petieterige dame, die dagenlang in de Stopera gezeten heeft in een knalgeel Gay Games T-shirt, heel bijzonder..

‘Ik voelde me ineens normaal in die tien dagen, heel prettig om dat een keer mee te maken. Ik heb daarna aan verschillende Games meegedaan, maar dat gevoel heb ik nooit meer gehad.’

Gudrun Kremeier is aan het woord. Ze wil graag het verhaal van de roeirace van Marjo van Loosdregt vertellen.

Roeien in een viertje

‘Marjo is onlangs overleden. Zonder haar had ik nooit meegedaan aan de Gay Games. Zij was mijn eerste contact in Nederland toen ik uit Duitsland kwam om hier te werken als vioolbouwer.

‘We ontmoetten elkaar bij het Gemeentelijk Roeicentrum Berlagebrug. Ze wist al ver voor de start van de Gay Games dat ze mee wilde doen met roeien en zwemmen. Dat laatste viel af. Toen zette ze vol in op roeien in een viertje. In 1994 werden we lid bij Willem III. Achteraf bleek daar een heel contingent homo- en lesbische roeiers ontstaan te zijn.

Tekst loopt door onder de afbeelding

‘Via een advertentie lukte het om vrouwen te vinden voor ons viertje. We trainden o.l.v. een coach, maar helaas moest Marjo een jaar voor de Gay Games opgeven vanwege rugklachten.

‘Trudy, Klazien, Mieke en ik hebben wel meegedaan en zijn derde geworden. Samen met Trudy ben ik ook derde geworden in een tweetje.

Tekst loopt door onder YouTubevideo

‘Marjo wilde per se deelnemen en had haar zinnen gezet op de skiff. Dat kon ze nog wel: alleen in een bootje. Iedere ochtend ging ik in een skiff met haar het water op om te trainen.’

Een stoet juichende fietsers langs de Bosbaan

‘Die race van Marjo tijdens de Gay Games was indrukwekkend. Het kwam regelmatig voor dat mensen niet aan de start verschenen. Sowieso waren er veel minder vrouwen dan mannen. En zo gebeurde het dat Marjo in haar leeftijdscategorie de enige was. Iedereen vond dat het door moest gaan en toen is ze in haar eentje gaan roeien. Twee kilometer, een Olympische afstand.

‘Ik fietste mee, maar gaandeweg werd het een gigantische stoet juichende fietsers aan beide kanten van de Bosbaan. Het was de bijzonderste race van allemaal!

Het bijzondere vond ik dat Marjo iets bedacht had wat ze, ook al lag het ver in het verschiet, heeft proberen te realiseren. Niet exact zoals ze het zich had voorgesteld, maar toch ging ze wat doen. Volhouden en er een positieve draai aan geven.’

Coverfoto: Gudrun Kremeier (2022)