In 1994 deed Wim van Zalinge als tennisser mee aan de Gay Games in New York. Daarna werd hij vrijwilliger bij het promotieteam van Gay Games Amsterdam 1998. Hij werkte bij de KLM en kon daardoor gemakkelijk (en goedkoop) vakantietripjes naar buitenlandse roze sportevenementen maken. Zo kon hij zelf sporten én de Gay Games promoten.
Coverfoto: Wim van Zalinge in gesprek met vrijwilligerscoördinator Lianne Postma (foto Marian Bakker)
Zonder angst zichzelf zijn
‘Met mijn vriend – inmiddels mijn man – Cor Moons ging ik in 1994 de danssport beoefenen. In 1996 namen we deel aan het roze BAPALA-sportfestival in Johannesburg om te dansen en reclame te maken voor Amsterdam. De deelnemers kwamen niet alleen uit Zuid-Afrika, maar ook uit buurlanden Zimbabwe en Mozambique. Ze hadden er soms een autorit van 24 uur voor over om deel te kunnen nemen aan dit ‘Les-Bi-Gay’ evenement, iets dat in eigen land ondenkbaar was. Ik vond het heel ontroerend om mee te maken hoe blij ze waren een aantal dagen zonder angst zichzelf te kunnen zijn.’
Tekst loopt door onder afbeelding
Behoorlijk zenuwachtig
‘Er werden verschillende sportwedstrijden georganiseerd, maar wij bleken het enige danspaar. Geen probleem, wij maakten van de ‘danswedstijd’ een korte ‘dansshow’ (op de tennisbaan) ….’
Tekst loopt door onder afbeelding
‘Ik vond het belangrijk deze tak van sport te laten zien omdat dansende mannenparen en vrouwenparen zo zichtbaar afwijken van de ‘reguliere’ danssport. We kregen veel belangstelling en waren behoorlijk zenuwachtig tussen die stoere rugby-mannen en -vrouwen. Later op de feestavond overwonnen velen zichzelf en dansten er meer mannen met mannen en vrouwen met vrouwen! Het was geweldig om in 1998 een aantal van hen weer te ontmoeten.’
Tekst loopt door onder afbeelding
Vriendschappen voor het leven
‘Cor was samen met Heleen Woelinga – én een team van zo’n 100 vrijwilligers – verantwoordelijk voor het dansen. Ik herinner mij die maandagochtend aan de keukentafel waarop we hoorden dat de Gay Games failliet dreigden te gaan. Paniek! Zouden de gehuurde dansvloeren wel geleverd worden? Gelukkig stelde de gemeente zich garant, maar het leverde wel veel stress op.
‘Omdat ik vanwege Cor dicht bij de organisatie van de danswedstrijden zat zag ik verschillende verzoeken binnenkomen van buitenlanders die heel graag wilden deelnemen maar (nog) geen danspartner hadden. Ik probeerde schriftelijk hun dansniveau te achterhalen en koppelde verschillende mannen aan mannen en vrouwen aan vrouwen. Dit leverde vriendschappen op voor het leven.’
Ze dansten de sterren van de hemel
‘Een man uit Zuid-Afrika zal mij altijd bijblijven: ik ontmoette hem voor het eerst op de danslocatie in de Sporthallen Zuid. Hij bleek een aangeboren voetafwijking te hebben. De danser aan wie ik hem gekoppeld had vond het geen enkel probleem en die dag zijn ze intensief aan het oefenen geslagen. Tijdens de wedstrijden straalden zij op de vloer en dansten ze de sterren van de hemel. De tranen liepen over mijn wangen, ik schiet weer vol als ik eraan denk.
‘Er was ook een damespaar uit Bosnië of Kroatië. Geen enkele dansschool wilde hun dansles geven, dus oefenden ze samen thuis in de woonkamer met behulp van danslessen op video. Ze waren dolgelukkig in Amsterdam en hadden de week van hun leven!
‘Ik denk met trots terug aan die hele mooie en intensieve periode. Cor en ik hebben een aantal waardevolle vriendschappen aan de Games overgehouden. Aan tolerantie en emancipatie moeten we continu blijven werken. Sport- en cultuurevenementen, zoals de Eurogames en Gay Games zullen nodig blijven.’
