Toen tijdens de Gay Games-reünie op 1 augustus 2023 gevraagd werd wie er 25 jaar geleden niet bij was staken twee mensen hun vinger op. De ene was van een jonge man en de andere van Mariët Sieffers. Ze zat indertijd niet goed in haar vel, vertelt ze, het evenement is geheel langs haar heen gegaan.
Inmiddels heeft ze de ‘schade’ ruimschoots ingehaald: ze maakte de foto’s bij de Movisie-serie ervaringsverhalen van oud-Gay Gamers, geschreven door Paul van Yperen. Hoe is ze daarbij betrokken geraakt en hoe was het om deze mensen te fotograferen?
Beeld: Mariët Sieffers tijdens Gay Gamesreünie 1 augustus 2023 (gekiekt door Luna Lunettes met toestel van Mariët)
Iedereen mag er zijn
‘Ik ben opgegroeid in een piepklein dorpje op de Hoeksche Waard, import waren we. Er kwam een homostel wonen uit de grote stad met wie we als gezin al snel bevriend raakten. Ook heb ik een paar homoseksuele neven. Homoseksualiteit is iets normaals voor mij, het bestaat. Dus toen ik in Amsterdam bij de gay community betrokken raakte was dat niks bijzonders, veel herkenning en gezelligheid. Mijn vader heeft me altijd voorgehouden: alle varianten in de natuur bestaan gewoon. Punt. Iedereen mag er zijn.’
Het Lunapark, from the Inside
‘Ik ben opgeleid als juridisch secretaresse, maar na een jaar werken op een advocatenkantoor heb ik toch naar mijn passie geluisterd door Textiele Vormgeving aan de HvA te gaan studeren. Bij de Hema verdiende ik de aanvulling op de basisbeurs. Veel later volgde ik een opleiding tot visagist.
‘Om mijn werk te kunnen laten zien moest ik er foto’s van maken. Ik kocht een digitale camera en van een fotograaf, wiens modellen ik opmaakte in ruil voor lessen, leerde ik het vak. Paul gaf me mijn eerste fotografieopdracht voor Movisie. Ik kende hem van het ‘Premsela, Instituut voor Design en Mode’ waar we allebei gewerkt hadden. Paul is voor mij een grote stimulator. De naam MacSiers had ik al eerder bedacht. Mecky is mijn nickname en Siers een deel van mijn achternaam.
‘Hoewel ik nauwelijks wist hoe een digitale camera werkte, ben ik meteen naar de Kamer van Koophandel gegaan om mijn bedrijf te registreren. Ik maakte foto’s van dakloze jongeren. Onder een regenboogparaplu, niet wetende dat dit een teken van de gay community was. Movisie vond de foto’s leuk en ik kreeg een tweede opdracht. Zo is het doorgegaan en heb ik me on the job het vak eigen gemaakt.
‘Op een dag vroeg Lenny Moeskops, voor wie ik modellen opmaakte, of ik meeging naar een show van Luna Lunettes in het Mandje. Ik kon ter plekke aan de slag, de vaste visagist was er niet. Luna en ik hadden gelijk een klik en ze vroeg of ik vaker wilde komen. Zo belandde ik in de homoscene. Toen ze met haar show naar het Paleis voor de Weemoed verhuisde kreeg ik de keus om visagist te blijven of ‘hoffotograaf’ te worden. Ik koos het laatste en kreeg zo veel lhbti+-artiesten voor de lens. Ze vonden dat ik hen fotografeerde zoals zijzelf door het publiek graag gezien wilden worden. Niet veel later kreeg ik mijn eerste expositie en die heb ik Het Lunapark: Luna Lunettes’ Variéte from the Inside genoemd.’
Daarom voel ik me thuis bij deze club mensen
‘Het Gay Games Movisie-project vond ik zo mooi! Het viel me bij het fotograferen op dat mensen mij graag hun verhaal vertelden en dat heeft geholpen om een passende foto bij Pauls interviews te maken.
‘Wat ik zoek in de fotografie? In Het Lunapark ging het erom de liefde van de acteur voor zijn vak en naar het publiek toe vast te leggen. Ook bij jullie heb ik daarnaar gezocht: de liefde voor elkaar, voor je passie, die gezichtsuitdrukking die mensen dan krijgen. Ik ging net zo lang door tot ik dacht: nu heb ik die twinkeling in de ogen die ik zoek. Interactiefotografie – dat woord past heel goed bij mijn werk.
‘Tijdens de Gay Gamesreünie in het Amsterdam Museum zei iemand dat hij het verenigingsgevoel, het gevoel voor elkaar – dat bij jullie zo aanwezig was – miste bij de huidige jongeren. Dat het tegenwoordig vooral om de buitenkant gaat, om mooi zijn. Ik voel dat ook zo: jullie waren allemaal blij elkaar te zien, omarmden elkaar, waren oprecht geïnteresseerd in elkaar. Warm, zorgzaam – ik weet niet zo goed hoe ik het moet noemen. Ook bevlogenheid, levenskracht, power, we willen er wat van maken. Dat heb ik bij jullie allemaal zo sterk gevoeld. Daarom vond ik het enorm inspirerend om iedereen te ontmoeten en voel ik me thuis bij deze club mensen.’
Tekst loopt door onder afbeelding
Met trots op de voorplecht
‘Tijdens de Canal Parade 2023 stond ik op de boot van Wilma Bakker. Paul en zijn partner Ivo hadden mij daarvoor uitgenodigd. Ik vond het geweldig, echt kicken. Ik was onderdeel van de Gay Gamesdelegatie en ik heb met trots op de voorplecht gestaan. Van tevoren dacht ik wel even: ik ben helemaal niet sportief en ik ben niet gay, stel dat mensen dat vervelend vinden, maar ik heb er niks van gemerkt. Mijn vader belde dat hij naar ons had gekeken op tv: “Wat waren er veel sympathisanten aan de kant, goed hoor!”
‘Twee jaar geleden liep ik tijdens corona mee met de Pride Walk met een vlag. Dat vind ik belangrijk. Er was dat jaar ook een fotowedstijd uitgeschreven. Een dertigkoppige jury selecteerde uit duizenden inzendingen 50 foto’s, die in het Vondelpark zijn tentoongesteld – daar zaten twee van mij bij. Toen geloofde ik dat ik toch wel mooie foto’s maak. Die onzekerheid is misschien ook wel mijn kracht. Ik blijf er lang aan sleutelen, maar de liefde voor de mens staat bij mij bovenaan. Dat is waarom ik fotografeer, om mensen in hun liefde en in hun kracht neer te zetten.’
Heel veel mooie mensen
‘Eigenlijk vind ik dat het helemaal niet nodig zou moeten zijn, je onderscheiden. We zijn toch allemaal gelijk, die afzondering is niet goed, maar tegelijkertijd vind ik het ook wél belangrijk om je te laten zien en een eigen plek te hebben waar je je thuis voelt. Iedereen zou open moeten staan, én blijven staan, voor de ander.
‘Ja, ik heb heel veel mooie mensen ontmoet, liefdevol ook naar mij toe. De kennismaking met de regenboogfamilie heeft me erg verrijkt. Met veel lieve vrienden, maar natuurlijk ook in mijn beeld van mensen in het algemeen. Ik heb – om met mijn vader te spreken – verschillende varianten van binnenuit mogen zien.’
