‘Ieder team had zo’n gele bal met logo, de mijne is intussen hard geworden maar ik koester ’m. Ik was de organisator van het voetbal voor Gay Games Amsterdam 1998,’ vertelt Riet Willems.
‘Het ging niet altijd even makkelijk in de samenwerking, maar ik ben doorgegaan omdat ik een sportmens ben en het voetbal me na aan het hart ligt. Ook achteraf, die schulden, dat was niet fijn, Mijn eigen voetbalclub kreeg aanvankelijk ook z’n geld niet. Die hele week was ik van vroeg tot laat op de velden. Ik heb niks van het gebeuren in de stad meegemaakt. Voor mij was het heel erg stressen.’
Geschiedenis geschreven
‘Maar achteraf ben ik heel trots, we hebben het toch maar mooi geflikt! We hadden toen de DAV – ik weet niet meer waar die letters voor staan, een werkgroep die ideeën moest aandragen om zoveel mogelijk vrouwelijke deelnemers naar Amsterdam te krijgen. Minstens 40% was het streven.
‘Nou, wij als voetbal hebben dat percentage flink opgekrikt! Ik denk dat wel 75% van de 1200 voetballers vrouw was. Ik ben trots omdat we met z’n allen geschiedenis hebben geschreven en ik daar deel van uitgemaakt heb.
‘In Amsterdam hadden we fantastische velden dus al die voetballers (v/m) waren zo blij omdat ze op een echt voetbalveld met gras konden spelen. Daar zag je mensen gewoon gelukkig van worden.’
Tekst loopt door onder de afbeelding
Een thuisgevoel
‘Dat gevoel van een hoogtepunt in hun leven dat veel mensen hebben, had ik bij de Gay Games in Vancouver in 1990. Ik zou aanvankelijk meedoen met volleyballen – we konden geen vrouwenvoetbalteam op de been krijgen – maar uiteindelijk heb ik toch gevoetbald in een team uit een ander land.
‘Fantastisch vond ik het om de Gay Games voor het eerst mee te maken. Ik was heel blij: dat je met allemaal homo’s en lesbo’s was die aan het sporten waren. Een thuisgevoel – dat je helemaal jezelf kunt zijn, dat je geaccepteerd bent zoals je bent.
‘Na de Gay Games in Amsterdam deed ik een persoonlijk ontwikkelingstraject. Een onderdeel was dat je bij je eigen graf moest gaan staan en een grafrede houden. Bij mij moest het over voetbal en Gay Games gaan. Ik weet niet meer wat ik gezegd heb, maar wel dat dat heel belangrijk in mijn leven was. Homoseksueel zijn en sport kwamen hierin samen, dat is mijn identiteit, dan ben ik. Daarom wilde ik ook zo graag het voetbal in Amsterdam organiseren.’