It’s Raining Men!

Tot de hoogtepunten van de Openings- én de Sluitingsceremonie van Gay Games Amsterdam 1998 behoorde het optreden van The Weather Girls. Zij zongen hun klassieker It’s Raining Men begeleid door een groep dansende en strippende matrozen. Coen Mobach was een van hen. Hij vertelt.

Een zwoele paringsdans

‘Voor iemand zonder ervaring was het een uitdaging om me aan te melden voor de dansact. Al dansend in mijn matrozenpakje was ik vooral bezig de choreografie uit te voeren, die ik met honderd andere mannen ingestudeerd had.

‘Intussen hoorde ik de muziek en voelde ik de energie van de uitzinnige menigte in het volgepakte stadion. Met name It’s Raining Men zweepte onze act op tot een zwoele paringsdans op de catwalk van de ArenA.’

Tot aan de blauwe zwembroek

‘Als groepjes matrozen moesten we de letters H E L L O vormen op ritmische clubhousemuziek en allemaal tegelijk bewegen met twee gekleurde vlaggetjes in de hand. Ik had gele vlaggetjes. Het woord HELLO moest van beide zijden van de catwalk te lezen zijn, dus na een paar maten moest een aantal mannen zich verplaatsen om de letters om te draaien.

‘Bij de sluitingsceremonie vormden we het woord B Y E. We waren toen met veel minder dansers – een langer woord was niet haalbaar.

‘Op het nummer It’s Raining Men moesten we langs de randen van de catwalk gaan staan en strippen. Stuk voor stuk gingen alle kledingstukken uit volgens een vaste choreografie, tot aan de blauwe zwembroek. Die moest aanblijven, want onze premier Wim Kok zat in de Viplounge en het gerucht ging dat ook de kroonprins aanwezig was.

‘Alle andere kledingstukken gooiden we vanaf de catwalk op een sexy manier het veld op. Na afloop sprongen we allemaal van de catwalk af, verzamelden onze kledingstukken en groepeerden ons in de hoeken van het veld.’

We are EXTRA-ordinary

‘Daar hoorden we de toespraken van de burgemeester van Amsterdam, maar ook van Harvey Fierstein, van The Torch Song Trilogy. Met zijn karakteristieke stemgeluid sprak hij de legendarische zin: ‘We are not ordinary, we are EXTRA-ordinary!’

‘Bij de sluitingsceremonie gonsde het door onze groep: we gaan helemaal! Dus ook de blauwe zwembroek ging naar beneden, maar meteen weer naar boven, want om vervolgens piemelnaakt door de Arena te rennen ging toch wat te ver.

Tekst loopt door onder de afbeelding

‘Nu nog voel ik bij de eerste klanken van It’s Raining Men de extatische danskriebels en herinneringen weer opkomen.’