Danswedstrijden voor vrouwenparen en mannenparen waren een onbekend fenomeen in de negentiger jaren. Pas in 1995 werden in aanloop naar Gay Games 1998 wedstrijden georganiseerd. De eerste keer was in Frankfurt tijdens Eurogames 1995.
Daarna organiseerde Hans van Oppenraaij de eerste Open Nederlandse Danskampioenschappen in Nijmegen. Cor Moons was een van de organisatoren van het dansen in Amsterdam en vertelt.
‘Toen mijn partner Wim (van Zalinge) en ik elkaar leerden kennen in 1994 kregen we het idee om samen te gaan (stijl)dansen. Wim wist dat bij het COC dansles werd gegeven voor mannenparen en vrouwenparen. Het beviel ons goed en van het een kwam het ander. Samen deden we mee aan de Eurogames in Berlijn in 1996 en wonnen zelfs prijzen.’
Tekst loopt door onder afbeelding
Het Artisbal
‘Begin 1995 was er een dansavond in een feestzaal van Artis – het ‘Artisbal’ – om vrijwilligers te rekruteren voor de organisatie van de danswedstrijden in 1998. Daar heb ik me gemeld. Wim was al een enthousiaste vrijwilliger bij het promotieteam van de Gay Games. Marischka Bours en Heleen Woelinga vormden de leiding van de werkgroep Dansen. Marischka trok zich na een paar maanden terug en ik nam haar rol over. Heleen was voor de algehele organisatie en vrijwilligers en ik voor de wedstrijdorganisatie en de financiën.’
Waar haal je die vandaan?
‘Het was allemaal nieuw: weinig wedstrijdparen en geen wedstrijdklassen of specifiek reglement. Dus onze Gay Gameswerkgroep met 35 vrijwilligers moest flink aan de bak om er een succes van te maken.
‘Een van de obstakels was het vinden van juryleden – waar haal je die vandaan? In 1997 gingen Wim en ik naar de danswedstrijden in Blackpool om reclame te maken voor de Gay Games en juryleden te vinden om voor ons te jureren. In Blackpool is jaarlijks de belangrijkste internationale (stijl)danswedstrijd voor gemengde dansparen, vergelijkbaar met Wimbledon bij tennis. Ik merkte dat een aantal juryleden nieuwsgierig was naar ons ‘type’ danswedstrijden: “Maken jullie er een soort carnaval of travestiefeestje van of is het een serieuze wedstrijd?”
‘Hier is dus nog heel wat werk te verzetten, dachten wij, qua vooroordelen en emancipatie. Uiteindelijk lukte het om meer dan twintig goede juryleden te werven uit acht landen. Ik vond het heel moedig dat zij hun nek uitstaken.’
Een fax naar Erica Terpstra
‘Verder hadden we de medewerking van de Nederlandse Algemene Danssport Bond (NADB, lid NOC*NSF) nodig. Het lukte maar niet om een afspraak te maken. De NADB hield de boot af, vermoedelijk vanwege de uitspraak van de Commissie Gelijke Behandeling in 1997 dat in de danssport vrouwenparen en mannenparen gelijk behandeld moesten worden. De NADB was het daar helemaal niet mee eens.
‘Verschillende professionals uit het danscircuit hadden al – tevergeefs – geprobeerd de Bond te bewegen tot samenwerking. De tijd begon te dringen en onder het motto ‘nee heb je en ja kun je krijgen’ stuurde ik een fax naar Erica Terpstra met het verzoek te bemiddelen. Ik had in het verleden met haar te maken gehad en zij was nu Staatssecretaris voor Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Na een paar uur reageerde ze al met het voorstel om samen in gesprek te gaan met de NADB tijdens de internationale danswedstrijd in het Kurhaus een paar dagen later. Erica zou daar de eerste prijs uitreiken.
‘Zo gezegd, zo gedaan. Wim en ik naar Scheveningen, kaartjes gekocht en tijdens een pauze samen met Erica gesproken met enkele bestuursleden van de NADB. Om wat druk op de ketel te zetten vertelde Erica dat haar ministerie bezig was de hoogte van toekomstige subsidies te bepalen voor individuele sportbonden. Fijntjes merkte ze op dat de NADB zich niet mocht beperken tot de topsport maar ook aandacht moest hebben voor bevordering van de sport in de breedte, zoals rolstoeldansen en ‘gay dansen’. De kennismaking verliep prima en er kwam een overleg op het kantoor van de Gay Games. Erica’s ‘duwtje in de rug’ had gewerkt: de NADB heeft ons geweldig geholpen en ik heb er een aantal goede contacten aan overgehouden!’
Tekst loopt door onder afbeelding
Een uitzinnig publiek
‘De danswedstrijden werden een enorm succes: circa 200 dansparen, waarvan 60% vrouwenparen, uit veertien landen waaronder Nicaragua en Zuid-Afrika. Een heerlijke grote danszaal met door het Nationale Ballet uitgeleende kroonluchters. Een breed wedstrijdniveau van amateur tot professional en een uitzinnig publiek!
‘Twee jaar later was ik in Melbourne op vakantie en bezocht ik damesdansschool The Dancing Cats. Daar stond een ‘herinnerings-altaar’: de bekende gele Gay Gamesvlaggen, gele shirtjes, medailles en tientallen foto’s. Blijkbaar hebben wij met z’n allen iets heel bijzonders neergezet in Amsterdam!’
