Leonie van Bommel werkte na haar afstuderen twee jaar in Zuid-Afrika en woonde in Kaapstad. Van een bevriende collega hoorde ze in 1997 over de Gay Games. Zo kreeg ze het idee om bij terugkomst in Nederland het kantoor van de organisatie eens binnen te lopen. Temeer omdat ze zich in Kaapstad had ondergedompeld in de lesbische scene.
Coverfoto: Leonie van Bommel
Een fijne samenwerking
‘Veel had ik op dat moment toch niet om handen en omdat ik wel wat heb met emancipatoire bewegingen, werd ik vrijwilliger. Al snel kwam de vacature voor projectleider Outreach voorbij. Ik solliciteerde, werd zowaar aangenomen en was dolblij met mijn nieuwe functie!
‘Het was de bedoeling mensen uit niet-westerse/ontwikkelende landen uit te nodigen om aan dit fantastische evenement deel te nemen, waarbij alles voor hen geregeld zou worden: vliegtickets, visa, hosted housing, leefgeld. Ik kreeg enkele tonnen toegewezen van directeur Marc Janssens om daarmee het project te realiseren.’
Tekst loopt door onder afbeeldingen
‘Het structureren van alle aanvragen uit de hele wereld was een hele klus. Gelukkig had ik enkele vrijwilligers die mij hielpen. Teun de Weijer bijvoorbeeld die voor zijn afstuderen aan de sociale academie een project zocht. En Marcel van Huët die salarisadministrateur was in het ‘echte leven’. Hem had ik gevraagd mij te waarschuwen als de kosten het gegeven budget zouden overschrijden. Marcel vatte zijn taak zeer serieus op en hield het nauwlettend in de gaten. Al snel liepen er meer vrijwilligers binnen. Wat een fijne samenwerking hadden wij en wat hebben we een hoop kunnen regelen in korte tijd! 317 deelnemers hadden we ‘uitgenodigd’, een term waar Buitenlandse Zaken veel waarde aan hechtte. En die mij ook aansprak: deze deelnemers kwamen op uitnodiging en waren onze gasten.’
Tekst loopt door onder afbeelding
Ik kon wel door de grond zakken
‘En toen kwam dat akelige bericht dat er geen geld meer was! Voor mij en mijn vrijwilligers was het niet alleen een financieel fiasco maar vooral ook een ware morele crisis: nu hadden we al die mensen hierheen gehaald, hen gerustgesteld dat er een per diem (leefgeld) voor ze klaar zou liggen en bleek dat geld er helemaal niet te zijn! Ik kon wel door de grond zakken, hoe gênant en hoe vreselijk! Oké, mijn betrokkenheid werd wel wat gekleurd omdat ik mijn vriendinnen uit Zuid-Afrika hierheen had gehaald voor het voetbaltoernooi en van sommigen wist dat ze het financieel niet al te breed hadden, maar dat gold natuurlijk voor de meeste Outreach-deelnemers – dat was nou juist de essentie van dit hele programma!
‘Gelukkig waren daar Marjan Sax, Sylvia Borren en Irene Dubel van respectievelijk Mama Cash, Novib en Hivos. Zij staken de hoofden bij elkaar en zorgden ervoor dat het leefgeld voor de Outreach-deelnemers er wél kwam.’
Tekst loopt door onder afbeelding
‘Pfff. Ik zie me nog zitten in het gemeentehuis met Marjan. Het betekende zo ontzettend veel voor me: ik kon die mensen toch niet berooid in feestend Amsterdam achterlaten? Mijn hele ideaal rondom gelijkheid en gelijke behandeling zag ik zo in rook opgaan! Dus, toen Marjan mij vertelde dat ik een pakket contanten kon gaan ophalen en ik vervolgens met de braafste en betrouwbaarste vrijwilliger naar de Mees Pierson bank op het Damrak werd gestuurd, barstte ik bijna uit elkaar van de adrenaline. Ik zie me nog in de tram staan met die allervriendelijkste vrijwilliger, wiens naam ik helaas ben vergeten.’
Mijn geloof in het goede van de mens was gered
‘Achteraf bleek dat niet eens alle Outreach-deelnemers het geld kwamen ophalen, maar mijn geloof in het goede van de mens was gered. Nou ja, het had weliswaar een flinke deuk opgelopen, maar kreeg ook weer een hele nieuwe dimensie door de actie van deze bijzondere vrouwen – en hun organisaties. Ik ben ze er nog dankbaar voor!
‘Het gaf mij een hele wezenlijke en directe ervaring wat je met geld kunt doen en de zinvolle betekenis die je eraan kunt geven. Voor mij een belangrijke les in macht en de rol van geld en vrouwen daarin. Onvergetelijk!
‘In mijn huidige werk als duurzaamheidsadviseur probeer ik aandacht en ruimte voor diversiteit te maken. Omdat daar nou eenmaal veel kracht in zit.
‘En daarnaast hebben de Gay Games me bewust gemaakt van het plezier en de verbinding die ‘roze sporten’ kan geven. Met veel plezier zwem ik al jaren bij Nat Utrecht, de leukste zwemvereniging van Europa.’
Mooie ervaring !