Fanatieke triathlonner Marc van den Broek was van het allereerste begin betrokken bij de opzet van het sporttoernooi van de Gay Games. Hij nam twee sporten onder zijn hoede, de marathon en de triathlon. Én hij verscheen bij de triathlon zelf aan de start.
Coverfoto: Marc van den Broek
Een rare combinatie
‘Een sportonderdeel organiseren en dan zelf meedoen. Een rare combinatie eigenlijk. Meestal heb je als organisator op het moment suprême wel wat anders aan je hoofd. Maar de triathlon heb ik omarmd als sport. Daaraan wilde ik per se meedoen. Ik kan een beetje zwemmen, redelijk doorfietsen en ook nog flink doorlopen als het moet.
‘Dus ik zei tegen Jip van Leeuwen:”Als ik niet mag starten, laat ik de organisatie aan iemand anders over.” Maar Jip vond het geen probleem. “Je regelt gewoon dat je op de dag zelf geen taken hebt.” En dat heb ik gedaan.’
Veel meer
‘Een triathlon van de grond te krijgen was niet mijn dagelijkse werk, de jaren en maanden eraan voorafgaand heb ik er heel wat uren in gestopt. Een parcours was snel gevonden, namelijk de Bosbaan en omgeving. Daar is het prima zwemmen in de roeibaan. Fietsers en hardlopers kunnen zich uitsloven in het bos, de fietsers aan de ene kant en de lopers aan de andere kant van de roeibaan. Ik kreeg alle hulp van de medewerkers van het Bos. En de roeiers hadden er geen probleem mee dat hun Gay Gamestoernooi pas na de triathlon kon beginnen.
‘Naarmate de dag zelf naderde nam de spanning toe. Uiteindelijk schreven 400 enthousiastelingen zich in, veel meer dan ik ooit had durven hopen. Drie mensen waren verantwoordelijk voor het zwemmen, fietsen en hardlopen. Een triathlonvereniging uit Waarland verleende – tegen vergoeding uiteraard – hand- en spandiensten, zoals het maken van het parc fermé (de plek waar de fietsen staan) en de tijdwaarneming.’
Ik heb gefietst als een dolle
‘En dan lig je in het water tussen al die andere sporters. Op het onderdeel dat je zelf hebt georganiseerd. Het startschot klinkt. Ik heb gezwommen als een beest, gefietst als een dolle en gelopen alsof mijn leven ervan afhing. Ik wilde iets winnen.
‘Ik deed mee in de categorie boven de 40 jaar – zo oud was ik toen al – en daar is de spoeling minder dik. Er stonden veel bekenden langs de kant en ze schreeuwden allemaal de longen uit hun lijf.
‘Goud bij de veteranen zat er niet in, het zilver kwam in zicht, maar ik kon de Canadees voor mij uiteindelijk niet bijbenen. Na ruim twee uur zweten kwam ik over de finish. Het werd brons, stond ik toch op het podium. Toenmalig wethouder Duco Stadig van Amsterdam reikte de medailles uit. Als ik eraan terugdenk krijg ik weer kippenvel.’
Tekst loopt door onder afbeelding
Burgemeester Patijn schoot de lopers weg
‘Ik was ook de organisator van de marathon op zaterdag, de slotdag van de Gay Games. Hoewel ik niet meeliep, was dat ook groot en spannend om te doen. Buitenstaanders konden meedoen, maar hoefden het hoge Gay Gamesinschrijftarief niet te betalen.
‘2500 deelnemers hadden we, die het oude olympische parcours uit 1928 (deels) gingen slechten. Het was warm die dag. De start was bij het De Mirandabad en niet bij het Olympisch Stadion, dat was te ingewikkeld. Burgemeester Patijn schoot de lopers weg.
‘Ik was blij toen alles voorbij was. Het is goed gegaan en ik kijk er nog steeds met trots op terug. Maar toch erg veel stress en gedoe waardoor ik uiteindelijk te weinig van de Gay Games heb kunnen genieten. Op zaterdagavond had ik eindelijk een feestje. Ik was zo moe. Op de pont naar Noord viel ik in slaap.’
De Gay Games waren voor mij als triathlonspeaker heel speciaal. Het was triathlon zoals het oorspronkelijk bedoeld was: stukkie zwemmen, beetje afdrogen vooraleer op de fiets te stappen en uiteindelijk rennen door het bos. Veel deelnemers waren ook voor mij onbekend, maar geen nood: iedereen stuurde uitgebreide voorinformatie tot en met complete huwelijksaanzoeken van enkele mannelijke deelnemers aan toe. Ik moet ze nog ergens op zolder hebben liggen…. Dank nog Marc voor het fijne evenement, waar ik vanuit ons kampeerplekkie in De Rijp naar toe reed.