‘Niemand had toen nog een mobiele telefoon, maar wij hadden alles tot in de puntjes geregeld.’ Aan het woord Mart Kingma en Tineke Kras. Ze vormden met een aantal andere leden van Netzo de kerngroep die het volleybal organiseerde.
Volleybal was een populaire sport onder gays. 1700 mannen en vrouwen deden mee – 220 teams in 8 hallen. Het was de grootste sport en het leverde de organisatie veel geld op. Tineke was coördinator volleybal en Mart sectorhoofd.
‘We hadden in iedere zaal locatiemanagers en een wedstrijdleiding. Alles op vrijwillige basis. De managers kregen zo’n grote GSM waardoor we met elkaar konden communiceren. Uitslagen werden gefaxt en centraal verwerkt, daar hadden we zelf een programma voor geschreven.’
Supertrots
‘In 1990 gingen we met een klein clubje naar de Gay Games in Vancouver: een dames- en een herenvolleybalteam, wat voetballers, tennissers en zwemmers. Daar is het idee voor Gay Games Amsterdam ontstaan. Het moment dat je het stadion binnenkwam: flabbergasted waren we! Op een persconferentie heeft John Avis, voorzitter van Netzo, toen geroepen dat we de spelen ook maar eens in Amsterdam moesten organiseren.
‘We begonnen met de organisatie in 1995. Ieder runde een deel van het project. Nu we terugkijken en in de oude papieren snuffelen zien we hoe indrukwekkend het was wat we neergezet hebben, we zijn supertrots! Een geoliede machine. Ook ons streven om een gelijk aantal vrouwenteams te hebben is grotendeels gelukt.’
Not amused
‘Halverwege de week maakten we het wedstrijdschema voor de rest van het toernooi. Het bleek dat een paar Amerikaanse teams zich op een lager niveau ingeschreven hadden – ze wilden graag medailles winnen… Dat hebben we toen rechtgetrokken. De Amerikanen waren not amused: “Where is your director?” We hadden een Red Desk waar men met problemen terecht kon. En daar zat Mart – ze hadden een man verwacht – die alle boosheid over zich heen kreeg. Dat was een pittige avond. Toen zijn we flink aan het bier gegaan.’
Het toernooi nam de hele week in beslag met op zaterdag in de Apollohal negen finales op verschillende niveaus.
‘We hebben daar de vrouwenfinale als laatste laten spelen. Meestal zijn dat de mannen, maar het Dutch Dream Team met de zusjes Lust was van zo’n niveau dat we de rollen omgedraaid hebben. Ze speelden tegen een Canadees team. Maar nu weten we niet meer wie er gewonnen heeft…’
Zo ontroerend
‘Voor ons persoonlijk was het geweldig, van langs de Bijenkorf fietsen en daar dan die Gay Gamesvlaggen zien wapperen tot de prijsuitreiking – hoe doe je dat snel – en weten dat het allemaal goed gegaan is.
‘Patijn met zijn toespraak. Zo ontroerend.
‘Voor veel mensen is het een shift geweest, je realiseren dat je nu opeens de meerderheid bent of – voor hetero’s – hoe het voelt om in de minderheid te zijn. En ja, het blijft anno nu een issue, twee stappen vooruit en een achteruit, maar er is wel wat veranderd.’